dinsdag 20 juli 2010

Gehandicapte Noor liftend door Europa

TRONDHEIM - Andreas Kinn werd geboren met een hersenverlamming, maar zijn handicap houdt hem niet tegen. Dus lift de Noor nu in zijn rolstoel in zuidelijke richting naar het vasteland van Europa.

Afgelopen zondagmiddag vertrok de 22-jarige Trondheimer op de reis van zijn leven. "Dit is al jarenlang mijn droom. Het draait allemaal om vrijheid. Tijdens de herfst vorig jaar besloot ik om hierin te duiken", zegt Andreas vanuit Rygge op weg naar Gotenburg. Zijn moeder en vriendin zitten thuis in Trondheim en volgen zijn reis in spanning. Wel heeft hij de dringende instructie meegekregen om hen per telefoon en sms van zijn vorderingen op de hoogte te houden. Andreas werd met een hersenverlamming geboren en is aan beide benen verlamd. Maar dat stopte de taaie 22-jarige niet. "Ik wil laten zien wat er ondanks een handicap mogelijk is. Alles wat je in dit leven doet, neemt risico's met zich mee, dus ik ben niet bang." Wel was hij enigszins bezorgd dat sceptische Noren hem in zijn rolstoel niet mee wilden nemen, maar vooralsnog loopt het gesmeerd. De enige uitzondering was dat hij op een benzinestation even buiten Oslo een koude nacht moest doorbrengen. "Daar zat ik 14 uur lang voordat ik werd opgepikt. Ik moest in de open lucht slapen en toen begon het te stortregenen. Gelukkig kwam daar mijn uitrusting die ik vantevoren had gekocht goed van pas."

Reacties
"Langs de weg krijg ik zeer verschillende reacties. Sommigen schudden slechts hun hoofd, terwijl anderen hardop lachen", verhaalt de avonturier. Hoewel hij niet echt een concreet plan heeft, hoopt hij toch Frankrijk te kunnen bereiken. "Ik dacht eerst dat de kans om dat te halen klein zou zijn, maar nu heb ik al een flinke afstand achter de rug. Alles is dus mogelijk. Tot nu toe is het erg leuk. Iedere keer wanneer iemand stopt, ben ik benieuwd hoe ver ik kom. En dat heeft me tot nu toe niet teleurgesteld."

'Ondergrondse' hulp voor longpatiënten

ÅRHUS - Voor mensen met een longaandoening kan er redding komen van een diertje dat in een zuurstofarme omgeving weet te overleven: de mol.

Voor wie vroeger last had van een zere kies of reumatische pijnen bestond er een paardenmiddel. Tenminste, voor mensen die bijgelovig waren dan, want met een mollenpootje om je nek zou je zo van die kwellingen zijn verlost. Bovendien voorzag deze bijzondere talisman je ook nog eens van het nodige geluk. Vandaag de dag voert de medische wetenschap echter de boventoon en moet deskundig onderzoek een einde maken aan ziektes en kwalen. Maar in sommige medische disciplines is de mol nog immer aanwezig. Zij het nu in levende lijve en in dat geval ook als proefkonijn. Op de afdeling Biologische Wetenschappen aan de universiteit van het Deense Århus bijvoorbeeld is de Oost-Amerikaanse mol van dichtbij bekeken. De interesse ging uit naar het vermogen van het gravende diertje om in staat te zijn een flink stuk onder de zoden toch te kunnen ademen. "De Oost-Amerikaanse mol leeft in vochtige grond en voor zuurstof is het heel moeilijk daar doorheen te dringen. Het is voor deze soort noodzakelijk zijn verbruikte lucht opnieuw te gebruiken", vertelt professor Roy E. Weber. Samen met buitenlandse collega's heeft hij onderzocht hoe de mol onder deze extreme omstandigheden eigenlijk kan overleven. Het geheim zit in de hemoglobine, een eiwit in het bloed dat zuurstof naar de spieren transporteert en koolstofdioxide (CO2) daar weer vandaan. "Er vindt een kleine verandering in de hemoglobine van de mol plaats, waardoor die beter in staat is CO2 aan zich te binden en bij de spieren weg te leiden, zodat die door de longen kan worden uitgescheiden."

Nut
De nieuwe kennis over deze 'super-hemoglobine' kan van groot nut zijn voor patiënten met bijvoorbeeld bronchitis of longemfyseem. Die patiënten hebben namelijk problemen met een teveel aan CO2 in het bloed, terwijl ze tegelijkertijd worstelen om zuurstof op te nemen. Weber: "De mol heeft aangetoond hoe de natuur deze problemen heeft opgelost en biedt ons ideeën die we kunnen overnemen en vervolgens gebruiken om patiënten te helpen. Bijvoorbeeld met behulp van kunstmatig bloed of gentherapie." Al met al zal het nog tussen de vijf en tien jaar duren voordat de super-hemaglobine op mensen kan worden gebruikt.
 
Copyright © 2010 DeNoordse.nl. Alle rechten voorbehouden